پاییز

در زیر اکالیپتوسهای سر به فلک کشیده
نشسته ام من بر نیمکت چوبی حکاکی شده،
از نام میهمانان
این باغ.
واژه ها،این کودکان بازیگوش
ملودی شعر می نوازند
در جایگاهشان.
و دخترکان آوازه خان
با سمفونی بادو تن پوشی
به رنگ یاس
دست در دست معشو قه هایشان
رقص تانگو رابر
سنگفرش خیابان به اجرا می نشینند.
و من با
ضرباتی منظم
به چرخش در می آورم
انگشتانم را بر صحفه کلید موبایلم
تا پنجره ای به وسعت تمام هستی
بر من گشوده شود.
آنگاه که چراغ آنلاین بودنت
دیگر سبز نیست.
بحث پشت بحث
از حذف هویتی که
از جهان حقیقی و مجازی
راه سرزمین رویاها را
برگزید در شبی مهتابی.
تبعیض پشت تبیعض
مسله این است
که میان باران و کوچ پرستوهای آوازه خوان
همیشه رابطه ایست
نامفهوم.
پیام پشت پیام
همه خبر میدادند
از شبی تاریک
پرنده ای بی بازگشت
سفری طولانی
و پرچمی سیاه
که میهمان تیتر حوادث
روزنامه صبح است
تا دکمه اف لاین من
و دریچه ای که بسته می شود
به روی این سناریوی تلخ.